Μέσα στο γεωλογικό παιχνίδι των μετασχηματισμών του εδάφους, όπου σήμερα επιπροστίθεται ως κρίσιμος παράγων η καταστροφική ανθρωπογενής δραστηριότητα, δεν είναι δύσκολο να φανταστούμε την άνοδο της στάθμης της θάλασσας, τόσο όσο θα χρειαζόταν για να βυθιστεί η πολιτεία των Αθηνών στο Σαρωνικό και τα νερά του Αιγαίου Πελάγους να κατακλύσουν την επιφάνεια της πόλης.

Στον κεντρικό υπόγειο θόλο του σταθμού Μετρό του Ελαιώνα αναρτάται μια ελαφρά κατασκευή, που προσομοιάζει με αγκυροβόλιο πλεούμενων με σημαδούρες-ρεμέτζα, επάνω από τα κεφάλια των διερχόμενων επιβατών. Μεταφέρεται η οπτική εμπειρία των αγκυροβόλιων βαρκών και σκαφών, κοιταγμένων μέσα από το βυθό με μάσκα, γνώριμη από την κολύμβηση στις ελληνικές ακτογραμμές. Έτσι, κάτω από το θόλο του σταθμού μεταφερόμαστε στον πάτο ενός πλημμυρισμένου τοπίου, όπου ζούμε την εμπειρία της θέασης του κόσμου κάτω από το νερό. Πρόκειται για μια μετα-αποκαλυψιακή εικόνα, στο πέρας της ανθρωποκαίνου εποχής, όπου κλείνει ο κύκλος μεταξύ των μυθικών απαρχών του χρόνου και της συντέλειας του ανθρώπινου κόσμου. Εκεί, κάτω από τις αιωρούμενες σημαδούρες γίνεται μια υπαινικτική αναφορά στη πρωταρχική θεϊκή πράξη της Θεογονίας: Είναι ο ευνουχισμός του πατριαρχικού συμβόλου, του Ουρανού, σε μια συνωμοσία του Κρόνου (Χρόνου), γιού του Ουρανού με τη μητέρα του Γαία. Ο μυθολογικός ευνουχισμός του Ουρανού από τη Γη και τον γιό της, με όλες τις ψυχαναλυτικές προεκτάσεις ανοιχτές, γίνεται σύμβολο της ζωογόνας δύναμης της Γαίας εναντίον των πατριαρχικών δυνάμεων της καταστροφής που προκαλεί η βίαιη αλλαγή του κλίματος επάνω από τα κεφάλια μας, σε έναν διαταραγμένο ουρανό.

Έργο _εγκατάσταση του Ζήση Κοτιώνη για την έκθεση «Ελαιώνας ’23- Χθόνιο και Ανθρωπόκαινος», σε επιμέλεια του Δημήτρη Τρίκα, στον Ελαιώνα.

Επιστημονική σύμβουλος: Μάνια Μπενίση