Η ΣΥΝΘΗΚΗ 
Ο τουρισμός είναι ένα μαζικό φαινόμενο αποικισμού της υπαίθρου, που εκτείνεται κατεξοχήν σε παραθαλάσσιες περιοχές ιδιαίτερου φυσικού κάλους. Ο εποικισμός των ακτών, με βαριές υλικές υποδομές, ανατρέπει τις ισορροπίες τού εδάφους δημιουργώντας μη αναστρέψιμα περιβαλλοντικά αποτυπώματα. Η Ελλάδα βρίσκεται σήμερα σε μία νέα οικονομική και πολιτική συνθήκη, όπου η ανάκαμψη της χώρας υποτίθεται ότι περνάει αναγκαστικά από την απελευθέρωση κάθε μορφής δραστηριότητας, δικαιοδοσίας και εκμετάλλευσης των ακτών της. Οι ακτές, από κοινό αγαθό, μετατρέπονται σε οικονομικό μέγεθος. Έτσι, η οικονομική κρίση θα μετατραπεί άμεσα σε περιβαλλοντική κρίση αν δεν ανασχεθούν τα σχέδια και οι νομοθετήσεις κατάργησης κάθε ορίου στον αποικισμό του εκτεταμένου παραθαλάσσιου αποθέματος. Πώς επαναπροσδιορίζεται σε αυτήν τη συνθήκη η ευθύνη της αρχιτεκτονικής; 

Η ΠΡΟΤΑΣΗ
Ερευνάται η συνθήκη παραθαλάσσιας κατοίκησης με ελαχιστοποιημένο περιβαλλοντικό αποτύπωμα. Προτείνεται ο προγραμματισμός και ο σχεδιασμός μιας κινητής–πλωτής ξενοδοχειακής μονάδας, για την ελαχιστοποίηση του περιβαλλοντικού αποτυπώματος, όσο και για την παραγωγή μιας αμφίβιας εμπειρίας κατοίκησης.  Έτσι, το έδαφος της αρχιτεκτονικής δεν είναι η στεριά αλλά η επιφάνεια της θάλασσας. Η πλωτή μονάδα αποτελείται από ένα τυπικό οχηματαγωγό πλοίο ανοικτού τύπου, το οποίο μετασκευάζεται για να μεταφέρει πενήντα μονάδες πλωτής κατοίκησης για τη διαμονή εκατό παραθεριστών. Η επιλογή αυτού του τύπου πλοίου επιχειρεί να ενεργοποιήσει έναν πλεονάζοντα και εν μέρει παροπλισμένο στόλο των ελληνικών ακτών. Το πλοίο επισκέπτεται απρόσβατες, προστατευμένες ακτογραμμές. Οι πλωτές μονάδες ποντίζονται, διαμοιράζονται, κατοικούνται και επανασυλλέγονται. Το μητρικό πλοίο λειτουργεί ως κινητός χώρος υποδοχής ξενοδοχειακών λειτουργιών κοινής χρήσης, με δυνατότητα «απόβασης» σε προσβάσιμες από τη θάλασσα περιοχές. Οι πλωτές μονάδες είναι τα «δωμάτια»—με απλή εργονομική οργάνωση και ενεργειακή αυτονομία—μιας ημιυπαίθριας και αμφίβιας κατοίκησης. Για υδροστατικούς αλλά και συμβολικούς λόγους χρησιμοποιείται το σχήμα μιας τυπικής σημαδούρας αγκυροβόλιου ελαφρών σκαφών (ρεμέτζο), από αυτές που γεμίζουν τις ελληνικές ακτές τους θερινούς μήνες. 

ΤΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ: AMPHIBORG 
Η πρόταση επικαλείται μια επικούρεια αντίληψη λιτού βίου και εκστατικού ηδονισμού. Το φαντασιακό τής ζωής πλάι στη θάλασσα, που νοηματοδοτεί τον παραθερισμό, οδηγείται στα όριά του, καθώς το υποκείμενο ενεργοποιείται σε μια αμφίβια συνθήκη ζωής. Διερευνώνται οι όροι κατοίκησης του πλωτού μέσου, ως πεδίου της αμφίβιας ζωής. Το μέλλον της αρχιτεκτονικής συνδέεται με την ποικιλόμορφη και άγνωστη ακόμα δυνατότητα κατοίκησης της θάλασσας. Αυτή η τεχνική δυνατότητα προοικονομεί μια νέα εμπειρία, όπου το άυλο φαντασιακό του cyborg αποκτά την υλικότητα του νερού στη συνθήκη κατοίκησης του amphiborg. 



















Συμμετοχή στο Ελληνικό περίπτερο στην 14η Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής της Βενετίας 2014.  

Σε συνεργασία με τους Βάσια Λύρη, Κωνσταντίνο Ζβε, Γιώργο Ρυμενίδη, Μιχάλη Σοφτά.
Σύμβουλος Ενεργειακού Σχεδιασμού: Άρη Τσαγκρασούλη.