Ένας κάτοικος του Βόλου βρίσκεται ενώπιον ενός σωματικού συμπτώματος: Όταν κυκλοφορεί στη πόλη και ειδικά όταν έχει σχετική άπνοια, νιώθει ένα κάψιμο στα μάτια. Το σύμπτωμα εμφανίζεται επίμονα  και η ιατρική διάγνωση δεν μπορεί να εντοπίσει την αιτία του. Έτσι  αποφασίζει να μαζέψει τεκμήρια από την καθημερινή του διαβίωση και υλικά ίχνη στο περιβάλλον, τον φυσικοτεχνητό του περίγυρο, που μπορεί να σχετίζονται με την επίμονη πάθηση των ματιών. Μαζεύει υλικά όπως: φύλλα δένδρων, νερό, τον αέρα που αναπνέουμε, γή, γάλα και περιττώματα από αμνοερίφια που βόσκουν στην περιοχή, δοκίμια μπετόν, καύσιμη ύλη απορριμάτων rdf. Tα συλλεγμένα στοιχεία  αποτελούν τα υλικά μιας διερεύνησης των αιτιών της παθογένειας του, που θα προκύψει, υποτίθεται, από τη χημική ανάλυσή τους. Αλλά όχι μόνο. Αποτελούν μια συλλογή τεκμηρίων από τη λειτουργία ενός εργοστασίου τσιμέντου εν μέσω της πόλης και της επιρροής της λειτουργίας του στον αστικό μεταβολισμό. Ίσως οι έρευνες για τη χημική σύσταση των συλλεγμένων υλικών από ερευνητικά κέντρα, ντόπια ή διεθνή να μην αποδώσουν μια οριστική ερμηνεία της σχέσης της λειτουργίας τους εργοστασίου με την υγεία των κατοίκων της πόλης. Σε κάθε περίπτωση όμως η συλλογή συγκροτεί ενα προσωπικό μουσείο, ένα είδος ανάμνησης, ίσως τραυματικής από τη ζωή στην πόλη του Βόλου. Το προσωπικό μουσείο, από ένα εργοστάσιο που ακόμα βρίσκεται σε λειτουργία, τοποθετείται σε μια έκθεση, στον χώρο της πρώην κεραμοποιίας του “Τσαλαπάτα”. Μας θυμίζει πως  ό,τι ανήκει στο παρελθόν, όσο ζοφερό κι αν υπήρξε, μπορεί να εξιδανικεύεται από τη μετατροπή του σε μουσειακό μηχανισμό. Και σε κάθε περίπτωση, για το ένα ή το άλλο εργοστάσιο υπάρχει ένας χρόνος βιωσιμότητας και ένας περιορισμένος χρόνος ζωής. Το παρόν είναι η αρχαιολογία του μέλλοντός μας.










Εγκατάσταση στο το Μουσείο Πλινθοκεραμοποιίας του Δικτύου Μουσείων ΠΙΟΠ
Έκθεση "Terra In-Cognita" υπό την επιμέλεια της Φαίης Τσανετουλάκου
Συνεργαζόμενοι φορείς: ΠΙΟΠ-AICA